Μια παράσταση ύμνος στον άνθρωπο και τον ανθρωπισμό του, η οποία επελέγη στο πλαίσιο των σχολικών δράσεων για τη Διεθνή Ημέρα των θυμάτων του Ολοκαυτώματος με στόχο την ευαισθητοποίηση των νέων ενάντια στα φαινόμενα του ρατσισμού και του αντισημιτισμού μέσω της βιωματικής θεατρικής εμπειρίας.
Πλοκή του έργου: Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, ένας Γερμανός πρώην ναζί που αποστάτησε και ένας Εβραίος ράφτης, καταδικασμένοι σε θάνατο, μοιράζονται το ίδιο κελί την τελευταία νύχτα πριν από την εκτέλεσή τους με την πρόθεση ότι όποιος σκοτώσει τον άλλον, θα του χαριστεί η ζωή. Οι δύο αυτοί άντρες, διαμέσου ενός έξυπνου διαλόγου που σκιαγραφεί τους χαρακτήρες τους και την ως τότε ζωή τους, καλούνται να βρουν ένα κοινό κώδικα επικοινωνίας για να μπορέσουν να αντιληφθούν ποιος είναι τελικά ο φίλος και ποιος ο εχθρός. Οι διαφορετικές εμπειρίες τους, οι αντιφατικές προσωπικότητές τους, οι προκαταλήψεις τους σε συνδυασμό με τα βιώματά τους και τα κατεστημένα της κοινωνίας που μεγάλωσαν βρίσκονται σε συνεχή σύγκρουση με τον ψυχολογικό τους κόσμο, αλλά και μεταξύ τους, ώσπου στο τέλος θριαμβεύει ο ανθρωπισμός τους. Στο τέλος του έργου, εμπεριέχεται ένας μονόλογος στον οποίο ο συγγραφέας διαμέσου του ήρωα του, συνειδητοποιεί ότι τελικά ο άνθρωπος είναι κύριος της μοίρας του.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Σκηνοθεσία: ΑΣΤΕΡΙΟΣ ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΔΗΣ
Σχεδιασμός φωτισμών: ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΟΥΒΟΠΟΥΛΟΣ
Διαχείριση φωτισμών: ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
Ηχοληψία: ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Φροντιστής / Κατασκευές σκηνικού: ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΡΤΙΝ
Πρωταγωνιστούν (με αλφαβητική σειρά): ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥΣΤΟΛΙΔΗΣ, ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ
Σημείωμα Σκηνοθέτη
Ο Γκαμπριέλ Αρού είπε: «ΝΑΙ είναι η πιο καθαρή, η πιο ειλικρινής, η πιο ξεκάθαρη λέξη στην ανθρώπινη γλώσσα, ίσως και η πιο τρυφερή και, σίγουρα, η λιγότερο διφορούμενη και η πιο γενναιόδωρη»
ΝΑΙ λοιπόν στον ανθρωπισμό, ΝΑΙ στην κατάρριψη όλων των κατεστημένων που φτάνουν την ανθρωπότητα στον εξτρεμισμό, ΝΑΙ στην κατανόηση, στην συμπαράσταση και την συμπόνια.
Σίγουρα ο διάλογος, η επικοινωνία είναι το βασικό κλειδί για την επιβίωση αυτού του κόσμου.
Και σε αυτή εδώ τη συνθήκη που δημιουργεί ο Αρού, ο διάλογος παίζει τον κυρίαρχο ρόλο. Είναι η σωτήρια δύναμη για να περάσουν οι δύο αυτοί τόσο διαφορετικοί χαρακτήρες στο επόμενο στάδιο που ίσως να είναι και το τελευταίο γι’ αυτούς.
Χαίρομαι πολύ που το ΔΗΠΕΘΕ Σερρών όχι μόνο ανεβάζει αυτό το θεατρικό έργο, αλλά διαμέσου αυτού ανάβει ξανά την φλόγα του εφηβικού θεάτρου στην πόλη μας και εύχομαι να είναι και αυτό που θα το καθιερώσει πλέον ως θεσμό όπως γίνεται και με την παιδική σκηνή.
Οι θεατές θα παρακολουθήσουν μία παράσταση που είναι ύμνος στον άνθρωπο και στην δυνατότητα που έχει να είναι ο ίδιος ο κύριος της μοίρας του.
Αστέριος Πολυχρονίδης
Οι μαθητές και οι μαθήτριες την ίδια ημέρα παρακολούθησαν την αντιπολεμική ταινία “Το αγόρι με τις ριγέ πυζάμες”.